Over Britse overzeese gebiedsdelen
Er zijn in totaal 14 Britse overzeese gebiedsdelen. De laatste overblijfselen van het Britse rijk zijn dat: Bermuda, Gibraltar, de Britse Maagdeneilanden, de Kaaimaneilanden, de Falkland-eilanden, de Turks- en Caicoseilanden, Anguilla, het Britse territorium in de Indische Oceaan, Zuid-Georgië en de South Sandwich-eilanden, Brits Antarctisch gebied, St. Helena en zijn afhankelijkheden (Ascension en Tristan da Cunha), Montserrat, de Pitcairn Group of Islands, en de Sovereign Base Areas op Cyprus.
Deze gebieden vallen onder de soevereiniteit en formele controle van het VK, maar zijn geen deel van het VK. De meeste Britse overzeese gebiedsdelen zijn zelfbestuur, maar vertrouwen op het VK in cruciale kwesties van buitenlands beleid, enz. Omdat het afzonderlijke jurisdicties zijn, is er geen vertegenwoordiging van Britse overzeese gebieden in het Britse parlement. Het VK oefent zijn formele controle uit via een gouverneur van elk gebied, benoemd door de Britse monarch.
Naast de 14 Britse overzeese gebiedsdelen zijn er twee Britse kroon afhankelijkheden, waaronder het eiland Man en de Kanaaleilanden, die afhankelijk zijn van de Britse Kroon, terwijl ze een aanzienlijk zelfbestuur uitoefenen in binnenlandse aangelegenheden.
Veel Britse aspecten komen naar voren in de kroonafhankelijkheden, zoals het nummeringsplan voor het Verenigd Koninkrijk of een BBC-aanwezigheid, hoewel dit niet altijd het geval is. Handelingen van het Britse parlement zijn zelden - maar af en toe - van toepassing op de kroonafhankelijkheden.
De volgende gebieden en afhankelijkheden hebben hun eigen secties: Anguilla, Bermuda, Britse Maagdeneilanden, Kaaimaneilanden, Falklandeilanden, Gibraltar, Montserrat, Turks- en Caicoseilanden, het eiland Man en de Kanaaleilanden.
Belangrijkste feiten
Bevolking:
Ong. 250.000 (schatting 2010)