10 jaar nadat de Deense overheid Christiania begon te 'normaliseren', gaat Alex Fahey naar Kopenhagen om te zien wat er van de vrije stad is geworden.
In het centrum van Kopenhagen staat een utopie. Ze staan geen fotografie toe, dus je zult het moeten voorstellen.
Omdat dit Denemarken is, zou je verwachten dat het stijlvol is: een wereld van laagbouw, ontworpen rond parallelle lijnen en vredige openbare ruimtes.
Maar het is niets dergelijks. Het is een rijk van psychedelische muurschilderingen en vreemd vormgegeven woningen; een wereld van kunstgalerijen in ex-legerverblijven.
Deze utopie, zie je, is niet altijd van Kopenhagen geweest.
Oorspronkelijk waren het de Bådsmandsstræde militaire kazernes, krakers namen het hier in 1971 over, hernoemden het gebied Christiania en verkondigden het vrij van Denemarken.
Vandaag beslaat het 34 hectare (84 hectare) en zijn er meer dan 800 inwoners.
De liberale regering van die tijd stond de krakers toe om te blijven als een 'sociaal experiment'; freeform huizen werden gebouwd van teruggewonnen materiaal, milieubewuste energie werd geïmplementeerd en het district werd autovrij.
Christiania, zelfbestuurd, baseert haar principes op collectivisme, waar consensusdemocratie regeert en bewoners thuisgebruikers worden in plaats van huiseigenaren. Het heeft ook een milde houding tegenover cannabis.
De idealen ervan hebben echter niet altijd overeenstemming bereikt en toen in 2001 een conservatief geleide regering het parlement werd beëdigd, zwoer ze om het gebied te 'normaliseren' en begonnen ze de autonomie van Christiania te beperken.
Het is tien jaar geleden dat dat proces begon en Christiania's bewoners (die het bezit als ideologisch verkeerd beschouwen) een deal moesten sluiten waarin ze hun eigendomsrechten op het land verklaarden. Dus zien we het einde van de utopische Christiania-droom?
Terwijl ik Christiania binnenga, gloeit het onder de eerste lentezon; kameelkleurig riet zwaait in een zacht briesje en zwanen glijden over het glinsterende meer.
Na een pad dat langs de rand van het water loopt, hoor ik het gebrabbel van technomuziek als clusters van mensen beginnen te verschijnen en de lucht zich verkilt met marihuana.
Dit is Downtown, het centrum van Christiania. Hier zijn ateliers, groentewinkels en een kleuterschool voorzieningen voor de bewoners; schilderachtige stenen cafés, donkere bars en regelmatige rondleidingen vermaken de bezoekers.
Ik loop door Pusher Street, de thuisbasis van een aantal cannabisstallen. Het is een beetje intimiderend: dealers verbergen hun gezichten onder sjaals, zonnebrillen en baseball caps; hun waren zijn verborgen onder camouflagenetten.
Ik duik in een kunstgalerie om Erik, een vroegere bewoner, te ontmoeten. Een kraker zelf in de jaren zeventig, hij laat me foto's zien uit Christiania's vroege dagen voordat hij verschillende anekdotes over wiet opruimt.
Ik vraag hem waarom hij denkt dat de regering Christiania wil normaliseren.
"Het heeft te maken met alles," zegt hij terwijl hij over zijn grijze stoppels strijkt. "We leven op een grote gemeenschappelijke sociale plek waar het beleid is zoveel mogelijk mensen te verwarren."
In de zon passeren gekletterende tieners zakenlieden in pak en hoor ik Engelse, Duitse en Amerikaanse accenten. Erik vertelt me dat er ook Oekraïners en een Tanzaniaanse onder hen zijn.
Normalisatie heeft de regering ertoe gebracht om een 'zero tolerance'-benadering naar de gemeente toe te passen, waarbij het voor de hand liggende doel hasj is. In maart werden 76 mensen tot in totaal 187 jaar gevangenisstraf veroordeeld voor hun rol in de cannabishandel.
In de beginjaren droegen duwers Afrikaanse halskettingen gevuld met cannabis om de politie te slim af te zijn, maar de markt is sindsdien gegroeid - evenals bezoekersaantallen.
Het platteland van Christiania biedt een rustgevend contrast in vergelijking met het rumoer van Downtown, met name de architecturale eigenaardigheden.
Vrij van planningsbeperkingen, scheiden de huizen hier individualiteit. Een huis mist muren en is allemaal dak afgezien van zijn twee dakramen, een ander is volledig gemaakt van tweedehands ramen.
De Deense autoriteiten hebben slechts één gebouw ooit afgebroken, maar ze hebben meer geluk gehad door Pusher Street naar beneden te halen.
Verborgen onder camouflagenetten heeft de cannabismarkt het afgelopen decennium kat en muis gespeeld met de politie; tips helpen duwers hun kraampjes uit elkaar te halen voorafgaand aan razzia's, terwijl recente gevangeniszinnen bewijzen dat de wet soms ook wint.
De politie vreest echter een ware oproer als ze proberen de hele straat in één keer te sluiten.
Maar tussen de borstbeelden en de moeite, zijn er een aantal overwinningen voor Christiania geweest.
In de jaren zeventig gebruikte een dealer zijn hasjgeld om windturbines voor het gebied te bouwen. Het was zijn bedoeling om Christiania binnen twee jaar zelfvoorzienend te maken, en hoewel hij het nooit had bereikt, inspireerde hij zijn inspanningen om 's werelds grootste windturbine, Tvindkraft, te bouwen. Tegenwoordig genereert Denemarken 39% van zijn elektriciteit met behulp van wind.
Er zijn ook andere successen geweest, zoals de Christiania Cargo Bike, een lichtgewicht driewielige pushbike met een grote box aan de voorkant. Het ontwerp kwam voort uit de noodzaak om goederen (en kinderen) rond een autovrije omgeving te vervoeren, maar nu zijn ze overal ter wereld te vinden.
Terug in Kopenhagen is het moeilijk om iemand te vinden die zich verzet tegen Christiania.Van alle mensen die ik spreek, zijn er maar weinig die zich met het gebied bezighouden, en velen denken dat het simpelweg te lang op zich heeft laten wachten om te veranderen.
Buiten de stad wordt Christiania echter minder goed ontvangen. Karsten Lauritzen, MP voor Noord-Jutland, denkt dat het gebied een voorkeursbehandeling krijgt ten opzichte van het landelijke Denemarken.
"De discriminatie is volkomen onredelijk", zegt hij. "Christiania is al verkocht voor een liedje van de staat onder zeer lucratieve omstandigheden."
"We zijn nu 'genormaliseerd', in de zin dat we het hebben 'gekocht', legt Erik uit. Een Supreme Court oordeelde dat bewoners niet het recht hadden om te blijven zoals ze waren; ze werden aangeboden om in plaats daarvan het land te kopen.
Met tegenzin, en met de hulp van door de overheid gegarandeerde leningen, kochten bewoners het gebied en begonnen aandelen aan te bieden om het geld op te halen. De draai: de aandelen zijn symbolisch. Houders krijgen geen land en hebben geen inspraak over hoe Christiania wordt bestuurd.
Ondanks normalisatie kan Christiania nog steeds hardop schreeuwen over zijn architecturale prestaties, zijn milieuvriendelijke houding, zijn zelfvoorzienende ethos en zijn prachtige platteland. Het betekent dat het verhaal niet opnieuw met cannabis hoeft te worden afgesloten.
En misschien is dat het punt: Christiania zal overleven vanwege zijn ethiek en individualiteit. Kopenhagen trekt misschien de fijnproevers en fashionista's aan, maar nergens in de stad charmeert als Christiania, zelfs wanneer het op zijn normaalst is.